એક સુંદર કવિતા..

નાનપણમાં બોરાં વીણવા જતા.

કાતરા પણ વીણતા.

કો’કની વાડીમાં ઘૂસી ચીભડાં ચોરતા.

ટેટા પાડતા.

બધા ભાઇબંધોપોતાનાં ખિસ્સામાંથી

ઢગલી કરતા ને ભાગ પાડતા-

-આ ભાગ ટીંકુનો.

-આ ભાગ દીપુનો.

-આ ભાગ ભનિયાનો, કનિયાનો…

છેવટે એક વધારાની ઢગલી કરી કહેતા-

‘આ ભાગ ભગવાનનો !’ સૌ પોતપોતાની ઢગલી

ખિસ્સામાં ભરતા,

ને ભગવાનની ઢગલી ત્યાં જ મૂકી

રમવા દોડી જતા. ભગવાન રાતે આવે, છાનામાના

ને પોતાનો ભાગ ખાઇ જાય-એમ અમે કહેતા. પછી મોટા થયા.

બે હાથે ઘણું ય ભેગું કર્યું;

ભાગ પાડ્યા-ઘરના, ઘરવખરીના,

ગાય, ભેંસ, બકરીના.

અને ભગવાનનો ભાગ જુદો કાઢ્યો? રબીશ! ભગવાનનો ભાગ?

ભગવાન તે વળી કઇ ચીજ છે ? સુખ, ઉમંગ, સપનાં, સગાઇ, પ્રેમ-

હાથમાં ઘણું ઘણું આવ્યું… અચાનક ગઇ કાલે ભગવાન આવ્યા;

કહે : લાવ, મારો ભાગ… મેં પાનખરની ડાળી જેવા

મારા બે હાથ જોયા- ઉજ્જ્ડ.

એકાદ સુકું તરણું યે નહીં.

શેના ભાગ પાડું ભગવાન સાથે?

આંખમાં ઝળઝળિયાં આવ્યાં,

તે અડધાં ઝળઝળિયાં આપ્યાં ભગવાનને. વાહ !- કહી ભગવાન મને અડ્યા,

ખભે હાથ મૂક્યો,

મારી ઉજ્જ્ડતાને પંપાળી,

મારા ખાલીપાને ભરી દીધો અજાણ્યા મંત્રથી. તેણે પૂછ્યું : ‘કેટલા વરસનો થયો તું’

‘પચાસનો’ હું બોલ્યો

’અચ્છા…’ ભગવાન બોલ્યા : ‘૧૦૦ માંથી

અડધાં તો તેં ખરચી નાખ્યાં…

હવે લાવ મારો ભાગ !’

ને મેં બાકીનાં પચાસ વરસ

ટપ્પ દઇને મૂકી દીધાં ભગવાનના હાથમાં !

ભગવાન છાનામાના રાતે એનો ભાગ ખાય. હું હવે તો ભગવાનનો ભાગ બની પડ્યો છું અહીં.

જોઉં છું રાહ- કે ક્યારે રાત પડે

ને ક્યારે આવે છાનામાના ભગવાન

ને ક્યારે આરોગે ભાગ બનેલા મને

ને ક્યારે હું ભગવાનનાં મોંમાં ઓગળતો ઓગળતો…

કવિ - રમેશ પારેખ