I have read this email/story a few times in last 3-4 years. I don't know whether it's a true story or not, but definitely inspiring.
-----
One day, when I was a freshman in high school,
I saw a kid from my class was walking home from school.
His name was Kyle.
It looked like he was carrying all of his books.
I thought to myself, 'Why would anyone bring home all his books on a Friday?
He must really be a nerd.'
I had quite a weekend planned (parties and a football game with my friends tomorrow afternoon), so I shrugged my shoulders and went on.
As I was walking, I saw a bunch of kids running toward him.
They ran at him, knocking all his books out of his arms and tripping him so he landed in the dirt.
His glasses went flying, and I saw them land in the grass about ten feet from him.....
He looked up and I saw this terrible sadness in his eyes, My heart went out to him. So, I jogged over to him as he crawled around looking for his glasses, and I saw a tear in his eye.
As I handed him his glasses, I said, 'Those guys are jerks.'
They really should get lives.
'He looked at me and said, 'Hey thanks!'
There was a big smile on his face.
It was one of those smiles that showed real gratitude.
I helped him pick up his books, and asked him where he lived.
As it turned out, he lived near me, so I asked him why I had never seen him before..
He said he had gone to private school before now.
I would have never hung out with a private school kid before.
We talked all the way home, and I carried some of his books.
He turned out to be a pretty cool kid.
I asked him if he wanted to play a little football with my friends
He said yes.
We hung out all weekend and the more I got to know Kyle, the more I liked him, and my friends thought the same of him.
Monday morning came, and there was Kyle with the huge stack of books again.
I stopped him and said, 'Boy, you are gonna really build some serious muscles with this pile of books everyday!
'He just laughed and handed me half the books.
Over the next four years, Kyle and I became best friends.
When we were seniors we began to think about college.
Kyle decided on Georgetown and I was going to Duke.
I knew that we would always be friends, that the miles would never be a problem.
He was going to be a doctor and I was going for business on a football scholarship.
Kyle was valedictorian of our class.
I teased him all the time about being a nerd.
He had to prepare a speech for graduation.
I was so glad it wasn't me having to get up there and speak Graduation day, I saw Kyle.
He looked great.
He was one of those guys that really found himself during high school...
He filled out and actually looked good in glasses.
He had more dates than I had and all the girls loved him.
Boy, sometimes I was jealous!
Today was one of those days.
I could see that he was nervous about his speech.
So, I smacked him on the back and said, 'Hey, big guy, you'll be great!'
He looked at me with one of those looks (the really grateful one) and smiled.
'Thanks,' he said.
As he started his speech, he cleared his throat, and began 'Graduation is a time to thank those who helped you make it through those tough years. Your parents, your teachers, your siblings, maybe a coach...but mostly your friends..... I am here to tell all of you that being a friend to someone is the best gift you can give them. I am going to tell you a story.'
I just looked at my friend with disbelief as he told the first day we met.
He had planned to kill himself over the weekend.
He talked of how he had cleaned out his locker so his Mom wouldn't have to do it later and was carrying his stuff home.
He looked hard at me and gave me a little smile.
'Thankfully, I was saved.
My friend saved me from doing the unspeakable..'
I heard the gasp go through the crowd as this handsome, popular boy told us all about his weakest moment.
I saw his Mom and dad looking at me and smiling that same grateful smile.
Not until that moment did I realize its depth.
Never underestimate the power of your actions.
With one small gesture you can change a person's life.
For better or for worse......
God puts us all in each others lives to impact one another in some way.
Look for God in others.
Tuesday, August 31, 2010
Monday, August 30, 2010
A Beautiful Story..
This is a wonderful piece by Michael Gartner, editor of newspapers large and small and president of NBC News. In 1997, he won the Pulitzer Prize for editorial writing. It is well worth reading, and a few good chuckles are guaranteed. Here goes...
-------------
My father never drove a car. Well, that's not quite right. I should say I never saw him drive a car.
He quit driving in 1927, when he was 25 years old, and the last car he drove was a 1926 Whippet.
"In those days," he told me when he was in his 90's, "to drive a car you had to do things with your hands, and do things with your feet, and look every which way, and I decided you could walk through life and enjoy it or drive through life and miss it."
At which point my mother, a sometimes salty Irishwoman, chimed in:
"Oh, bull----!" she said. "He hit a horse."
"Well," my father said, "there was that, too."
So my brother and I grew up in a household without a car. The neighbors all had cars -- the Kollingses next door had a green 1941 Dodge, the VanLaninghams across the street a gray 1936 Plymouth, the Hopsons two doors down a black 1941 Ford -- but we had none.
My father, a newspaperman in Des Moines , would take the streetcar to work and, often as not, walk the 3 miles home. If he took the streetcar home, my mother and brother and I would walk the three blocks to the streetcar stop, meet him and walk home together.
My brother, David, was born in 1935, and I was born in 1938, and sometimes, at dinner, we'd ask how come all the neighbors had cars but we had none. "No one in the family drives," my mother would explain, and that was that..
But, sometimes, my father would say, "But as soon as one of you boys turns 16, we'll get one." It was as if he wasn't sure which one of us would turn 16 first.
But, sure enough , my brother turned 16 before I did, so in 1951 my parents bought a used 1950 Chevrolet from a friend who ran the parts department at a Chevy dealership downtown.
It was a four-door, white model, stick shift, fender skirts, loaded with everything, and, since my parents didn't drive, it more or less became my brother's car.
Having a car but not being able to drive didn't bother my father, but it didn't make sense to my mother.
So in 1952, when she was 43 years old, she asked a friend to teach her to drive. She learned in a nearby cemetery, the place where I learned to drive the following year and where, a generation later, I took my two sons to practice driving. The cemetery probably was my father's idea. "Who can your mother hurt in the cemetery?" I remember him saying more than once.
For the next 45 years or so, until she was 90, my mother was the driver in the family.. Neither she nor my father had any sense of direction, but he loaded up on maps -- though they seldom left the city limits -- and appointed himself navigator. It seemed to work.
Still, they both continued to walk a lot. My mother was a devout Catholic, and my father an equally devout agnostic, an arrangement that didn't seem to bother either of them through their 75 years of marriage.
(Yes, 75 years, and they were deeply in love the entire time.)
He retired when he was 70, and nearly every morning for the next 20 years or so, he would walk with her the mile to St. Augustin's Church.
She would walk down and sit in the front pew, and he would wait in the back until he saw which of the parish's two priests was on duty that morning. If it was the pastor, my father then would go out and take a 2-mile walk, meeting my mother at the end of the service and walking her home.
If it was the assistant pastor, he'd take just a 1-mile walk and then head back to the church. He called the priests "Father Fast" and "Father Slow."
After he retired, my father almost always accompanied my mother whenever she drove anywhere, even if he had no reason to go along. If she were going to the beauty parlor, he'd sit in the car and read, or go take a stroll or, if it was summer, have her keep the engine running so he could listen to the Cubs game on the radio. In the evening, then, when I'd stop by, he'd explain: "The Cubs lost again. The millionaire on second base made a bad throw to the millionaire on first base, so the multimillionaire on third base scored."
If she were going to the grocery store, he would go along to carry the bags out -- and to make sure she loaded up on ice cream. As I said, he was always the navigator, and once, when he was 95 and she was 88 and still driving, he said to me, "Do you want to know the secret of a long life?"
"I guess so," I said, knowing it probably would be something bizarre.
"No left turns," he said.
"What?" I asked.
"No left turns," he repeated. "Several years ago, your mother and I read an article that said most accidents that old people are in happen when they turn left in front of oncoming traffic.
As you get older, your eyesight worsens, and you can lose your depth perception, it said. So your mother and I decided never again to make a left turn.."
"What?" I said again.
"No left turns," he said. "Think about it. Three rights are the same as a left, and that's a lot safer. So we always make three rights."
"You're kidding!" I said, and I turned to my mother for support.
"No," she said, "your father is right. We make three rights. It works."
But then she added: "Except when your father loses count."
I was driving at the time, and I almost drove off the road as I started laughing.
"Loses count?" I asked.
"Yes," my father admitted, "that sometimes happens. But it's not a problem. You just make seven rights, and you're okay again."
I couldn't resist. "Do you ever go for 11?" I asked.
"No," he said " If we miss it at seven, we just come home and call it a bad day. Besides, nothing in life is so important it can't be put off another day or another week."
My mother was never in an accident, but one evening she handed me her car keys and said she had decided to quit driving. That was in 1999, when she was 90.
She lived four more years, until 2003. My father died the next year, at 102.
They both died in the bungalow they had moved into in 1937 and bought a few years later for $3,000. (Sixty years later, my brother and I paid $8,000 to have a shower put in the tiny bathroom -- the house had never had one. My father would have died then and there if he knew the shower cost nearly three times what he paid for the house.)
He continued to walk daily -- he had me get him a treadmill when he was 101 because he was afraid he'd fall on the icy sidewalks but wanted to keep exercising -- and he was of sound mind and sound body until the moment he died.
One September afternoon in 2004, he and my son went with me when I had to give a talk in a neighboring town, and it was clear to all three of us that he was wearing out, though we had the usual wide-ranging conversation about politics and newspapers and things in the news.
A few weeks earlier, he had told my son, "You know, Mike, the first hundred years are a lot easier than the second hundred." At one point in our drive that Saturday, he said, "You know, I'm probably not going to live much longer."
"You're probably right," I said.
"Why would you say that?" He countered, somewhat irritated.
"Because you're 102 years old," I said..
"Yes," he said, "you're right." He stayed in bed all the next day.
That night, I suggested to my son and daughter that we sit up with him through the night.
He appreciated it, he said, though at one point, apparently seeing us look gloomy, he said:
"I would like to make an announcement. No one in this room is dead yet"
An hour or so later, he spoke his last words:
"I want you to know," he said, clearly and lucidly, "that I am in no pain. I am very comfortable. And I have had as happy a life as anyone on this earth could ever have.."
A short time later, he died.
I miss him a lot, and I think about him a lot. I've wondered now and then how it was that my family and I were so lucky that he lived so long.
I can't figure out if it was because he walked through life,
Or because he quit taking left turns. "
Life is too short to wake up with regrets. So love the people who treat you right. Forget about the one's who don't.. Believe everything happens for a reason. If you get a chance, take it & if it changes your life, let it.
Nobody said life would be easy, they just promised it would most likely be worth it."
ENJOY LIFE NOW - IT HAS AN EXPIRATION DATE!
-------------
My father never drove a car. Well, that's not quite right. I should say I never saw him drive a car.
He quit driving in 1927, when he was 25 years old, and the last car he drove was a 1926 Whippet.
"In those days," he told me when he was in his 90's, "to drive a car you had to do things with your hands, and do things with your feet, and look every which way, and I decided you could walk through life and enjoy it or drive through life and miss it."
At which point my mother, a sometimes salty Irishwoman, chimed in:
"Oh, bull----!" she said. "He hit a horse."
"Well," my father said, "there was that, too."
So my brother and I grew up in a household without a car. The neighbors all had cars -- the Kollingses next door had a green 1941 Dodge, the VanLaninghams across the street a gray 1936 Plymouth, the Hopsons two doors down a black 1941 Ford -- but we had none.
My father, a newspaperman in Des Moines , would take the streetcar to work and, often as not, walk the 3 miles home. If he took the streetcar home, my mother and brother and I would walk the three blocks to the streetcar stop, meet him and walk home together.
My brother, David, was born in 1935, and I was born in 1938, and sometimes, at dinner, we'd ask how come all the neighbors had cars but we had none. "No one in the family drives," my mother would explain, and that was that..
But, sometimes, my father would say, "But as soon as one of you boys turns 16, we'll get one." It was as if he wasn't sure which one of us would turn 16 first.
But, sure enough , my brother turned 16 before I did, so in 1951 my parents bought a used 1950 Chevrolet from a friend who ran the parts department at a Chevy dealership downtown.
It was a four-door, white model, stick shift, fender skirts, loaded with everything, and, since my parents didn't drive, it more or less became my brother's car.
Having a car but not being able to drive didn't bother my father, but it didn't make sense to my mother.
So in 1952, when she was 43 years old, she asked a friend to teach her to drive. She learned in a nearby cemetery, the place where I learned to drive the following year and where, a generation later, I took my two sons to practice driving. The cemetery probably was my father's idea. "Who can your mother hurt in the cemetery?" I remember him saying more than once.
For the next 45 years or so, until she was 90, my mother was the driver in the family.. Neither she nor my father had any sense of direction, but he loaded up on maps -- though they seldom left the city limits -- and appointed himself navigator. It seemed to work.
Still, they both continued to walk a lot. My mother was a devout Catholic, and my father an equally devout agnostic, an arrangement that didn't seem to bother either of them through their 75 years of marriage.
(Yes, 75 years, and they were deeply in love the entire time.)
He retired when he was 70, and nearly every morning for the next 20 years or so, he would walk with her the mile to St. Augustin's Church.
She would walk down and sit in the front pew, and he would wait in the back until he saw which of the parish's two priests was on duty that morning. If it was the pastor, my father then would go out and take a 2-mile walk, meeting my mother at the end of the service and walking her home.
If it was the assistant pastor, he'd take just a 1-mile walk and then head back to the church. He called the priests "Father Fast" and "Father Slow."
After he retired, my father almost always accompanied my mother whenever she drove anywhere, even if he had no reason to go along. If she were going to the beauty parlor, he'd sit in the car and read, or go take a stroll or, if it was summer, have her keep the engine running so he could listen to the Cubs game on the radio. In the evening, then, when I'd stop by, he'd explain: "The Cubs lost again. The millionaire on second base made a bad throw to the millionaire on first base, so the multimillionaire on third base scored."
If she were going to the grocery store, he would go along to carry the bags out -- and to make sure she loaded up on ice cream. As I said, he was always the navigator, and once, when he was 95 and she was 88 and still driving, he said to me, "Do you want to know the secret of a long life?"
"I guess so," I said, knowing it probably would be something bizarre.
"No left turns," he said.
"What?" I asked.
"No left turns," he repeated. "Several years ago, your mother and I read an article that said most accidents that old people are in happen when they turn left in front of oncoming traffic.
As you get older, your eyesight worsens, and you can lose your depth perception, it said. So your mother and I decided never again to make a left turn.."
"What?" I said again.
"No left turns," he said. "Think about it. Three rights are the same as a left, and that's a lot safer. So we always make three rights."
"You're kidding!" I said, and I turned to my mother for support.
"No," she said, "your father is right. We make three rights. It works."
But then she added: "Except when your father loses count."
I was driving at the time, and I almost drove off the road as I started laughing.
"Loses count?" I asked.
"Yes," my father admitted, "that sometimes happens. But it's not a problem. You just make seven rights, and you're okay again."
I couldn't resist. "Do you ever go for 11?" I asked.
"No," he said " If we miss it at seven, we just come home and call it a bad day. Besides, nothing in life is so important it can't be put off another day or another week."
My mother was never in an accident, but one evening she handed me her car keys and said she had decided to quit driving. That was in 1999, when she was 90.
She lived four more years, until 2003. My father died the next year, at 102.
They both died in the bungalow they had moved into in 1937 and bought a few years later for $3,000. (Sixty years later, my brother and I paid $8,000 to have a shower put in the tiny bathroom -- the house had never had one. My father would have died then and there if he knew the shower cost nearly three times what he paid for the house.)
He continued to walk daily -- he had me get him a treadmill when he was 101 because he was afraid he'd fall on the icy sidewalks but wanted to keep exercising -- and he was of sound mind and sound body until the moment he died.
One September afternoon in 2004, he and my son went with me when I had to give a talk in a neighboring town, and it was clear to all three of us that he was wearing out, though we had the usual wide-ranging conversation about politics and newspapers and things in the news.
A few weeks earlier, he had told my son, "You know, Mike, the first hundred years are a lot easier than the second hundred." At one point in our drive that Saturday, he said, "You know, I'm probably not going to live much longer."
"You're probably right," I said.
"Why would you say that?" He countered, somewhat irritated.
"Because you're 102 years old," I said..
"Yes," he said, "you're right." He stayed in bed all the next day.
That night, I suggested to my son and daughter that we sit up with him through the night.
He appreciated it, he said, though at one point, apparently seeing us look gloomy, he said:
"I would like to make an announcement. No one in this room is dead yet"
An hour or so later, he spoke his last words:
"I want you to know," he said, clearly and lucidly, "that I am in no pain. I am very comfortable. And I have had as happy a life as anyone on this earth could ever have.."
A short time later, he died.
I miss him a lot, and I think about him a lot. I've wondered now and then how it was that my family and I were so lucky that he lived so long.
I can't figure out if it was because he walked through life,
Or because he quit taking left turns. "
Life is too short to wake up with regrets. So love the people who treat you right. Forget about the one's who don't.. Believe everything happens for a reason. If you get a chance, take it & if it changes your life, let it.
Nobody said life would be easy, they just promised it would most likely be worth it."
ENJOY LIFE NOW - IT HAS AN EXPIRATION DATE!
Sunday, August 29, 2010
A Newborn's Conversation with God..
A baby asked God, "They tell me you are sending me to earth tomorrow,
but how am I going to live there being so small and helpless?"
God said, "Your angel will be waiting for you and will take care of you."
The child further inquired, "But tell me, here in heaven I don't have
to do anything but sing and smile to be happy."
God said, "Your angel will sing for you and will also smile for you.
And you will feel your angel's love and be very happy."
Again the small child asked, "And how am I going to be able to understand
when people talk to me if I don't know the language?"
God said, "Your angel will tell you the most beautiful and sweet words
you will ever hear, and with much patience and care, your angel will
teach you how to speak."
"And what am I going to do when I want to talk to you?"
God said, "Your angel will place your hands together and will teach
you how to pray."
"Who will protect me?"
God said, "Your angel will defend you even if it means risking its life."
"But I will always be sad because I will not see you anymore."
God said, "Your angel will always talk to you about Me and will teach
you the way to come back to Me, even though I will always be next to you."
At that moment there was much peace in Heaven, but voices from Earth
could be heard and the child hurriedly asked, "God, if I am to leave
now, please tell me my angel's name."
God said, You will simply call her, "Mom."
Saturday, August 28, 2010
બેસતા કરી દીઘા
નાના-મોટોઓને કોમ્પ્યુટર પર બેસતા કરી દીઘા! ‘સેલ-ફોન’ પર શાકભાજી પણ વેચતા કરી દીઘા!
ટેક્નોલોજી તો ભઇ વઘી રહી છે જુઓ ચારે કોર, ગુણાકાર ને ભાગાકાર બઘાના ભૂલતા કરી દીઘા!
સવારના પહોરમાં નિયમિત ન્હાવાનુ જે છોડીને, ‘ઇમેલ’ના સરોવરમાં ડૂબકી મારતા કરી દીઘા!
ખાવાનો ચસ્કો બઘાનો જુઓ વઘતો જાય છે આજે, ‘સ્પેસ’માં સુનીતાને પણ સમોસા ખાતા કરી દીઘા!
પૈસા પડાવનાર પાત્રો વઘી રહ્યા જુઓ અહિ પણ? વિમાનો ને વહાણો ઉપર કથાઓ કરતા કરી દીઘા!
સમયની મારામારી વઘી ગઈ છે ઘેર ઘેર આજે તો, સડાસમાં ‘સેલ્યુલર’પર વાતો પણ કરતા કરી દીઘા!
‘લેક્સસ’ ને ‘મરસીડીઝ’માં આમતેમ ફરો છો તમે, અમારા અવસરો પર મોડા કેમ આવતા કરી દીઘા?
કથાઓ કરાવીને પણ વ્યથાઓ કોઈની ઘટી નથી, ક્લેશો કુટુંબો વચ્ચેના ભઇ કેમ વઘારતા કરી દીઘા?
હાથ લંબાવતું નથી કોઇ સહારો આપવા માટે તો, ઇર્ષામાં એક બીજાના જૂઓ પગ ખેંચતા કરી દીઘા!
સ્મશાન વૈરાગ્ય આવવો શક્ય નથી હવે? ‘ઇલેક્ટી્ક’ ભઠ્ઠામાં મડદાં પણ બળતા કરી દીઘા!
Friday, August 27, 2010
Thursday, August 26, 2010
The Survivor..
THE NEXT SURVIVOR SERIES
Six married men will be dropped on an island with one car and 3 kids each for six weeks.
Each kid will play two sports and take either music or dance classes.
There is no fast food.
Each man must take care of his 3 kids; keep his assigned house clean, correct all homework, complete science projects, cook, do laundry, and pay a list of 'pretend' bills with not enough money.
In addition, each man will have to budget enough money for groceries each week.
Each man must remember the birthdays of all their friends and relatives, and send cards out on time - no emailing.
Each man must also take each child to a doctor's appointment, a dentist appointment and a haircut appointment.
He must make one unscheduled and inconvenient visit per child to the Emergency Room.
He must also make cookies or cupcakes for a school function.
Each man will be responsible for decorating his own assigned house, planting flowers outside, and keeping it presentable at all times.
The men will only have access to television when the kids are asleep and all chores are done.
The men must shave their legs, wear makeup daily, adorn themselves with jewelry, wear uncomfortable yet stylish shoes, keep fingernails polished, and eyebrows groomed.
During one of the six weeks, the men will have to endure severe abdominal cramps, backaches, headaches, have extreme, unexplained mood swings but never once complain or slow down from other duties.
They must attend weekly school meetings and find time at least once to spend the afternoon at the park or a similar setting.
They will need to read a book to the kids each night , feed them, dress them, brush their teeth and comb their hair by 7:30 am.
A test will be given at the end of the six weeks, and each father will be required to know all of the following information: each child's birthday, height, weight, shoe size, clothes size, doctor's name, the child's weight at birth, length, time of birth, and length of labor, each child's favorite color, middle name, favorite snack, favorite song, favorite drink, favorite toy, biggest fear, and what they want to be when they grow up.
The kids vote them off the island based on performance.
The last man wins only if...he still has enough energy to be intimate with his spouse at a moment's notice.
If the last man does win, he can play the game over and over and over again for the next 18-25 years, eventually earning the right to be called Mother!
Simple Definitions..
- School: A place where Papa pays and Son plays.
- Life Insurance: A contract that keeps you poor all your life so that you can die Rich.
- Nurse: A person who wakes u up to give you sleeping pills.
- Marriage: It's an agreement in which a man loses his bachelor degree and a woman gains her masters.
- Tears: The hydraulic force by which masculine willpower is defeated by feminine waterpower.
- Lecture: An art of transferring information from the notes of the Lecturer to the notes of the students without passing through 'the minds of either'
- Conference: The confusion of one man multiplied by the number present.
- Compromise: The art of dividing a cake in such a way that everybody believes he got the biggest piece.
- Dictionary: A place where success comes before work.
- Conference Room: A place where everybody talks, nobody listens and everybody disagrees later on.
- Father: A banker provided by nature.
- Boss: Someone who is early when you are late and late when you are early.
- Politician: One who shakes your hand before elections and your Confidence after.
- Doctor: A person who kills your ills by pills, and kills you by bills.
- Classic: Books, which people praise, but do not read.
- Smile: A curve that can set a lot of things straight.
- Office: A place where you can relax after your strenuous home life.
- Yawn: The only time some married men ever get to open their mouth.
- Etc.: A sign to make others believe that you know more than you actually do.
- Committee: Individuals who can do nothing individually and sit to decide that nothing can be done together.
- Experience: The name men give to their mistakes.
- Atom Bomb: An invention to end all inventions.
- Philosopher: A fool who torments himself during life, to be wise after death.
Wednesday, August 25, 2010
ગુજરાતગાથા..
દોસ્ત, હું ગુજરાત છું.
જેના મેળામાં રાજુડીનો ને’ડો લાગે છે એ ગુજરાત. જયાં રૂપની પૂનમ પાછળ પાગલ થઇ અફીણી આંખના ગીતો ઘોળાય છે, એ ગુજરાત. ઘોલર મરચાંના લાલ હિંગોળક રંગનું ગુજરાત.
શિવતાંડવમાં પડેલા સતીના હૃદયને ગબ્બર પર સાચવીને બેઠલું ગુજરાત. ફળફળતાં ઢોકળાં જેવું નરમ અને માફાળા ગાડાની ધુંસરી જેવું નક્કર ગુજરાત. હું સિકસર મારતી વખતે યુસુફ પઠાણના કાંડાની ફૂલી ગયેલી નસમાં રક્ત બનીને ધસમસું છું, અને પરેશ રાવલના ચહેરા પર અંકાતા રમતિયાળ સ્મિતમાં ઝગમગું છું. હું હેમુ ગઢવીના કસુંબલ કંઠનો અષાઢીલો ટહુકો છું અને કલ્યાણજીભાઇએ કલેવાયોલીન પર છેડેલી બીનની સર્પિલી તાન છું. કેડિયાની ફાટફાટ થતી કસોને તોડતો માલધારીનો ટપ્પો છું, અને દામોદર કુંડની પાળીએ ગિરનારી પરોઢના સોનેરી ઉજાસમાં કેસર ઘોળતું હું નરસિંહનું પ્રભાતિયું છું. ભારતની વાંકી રે પાઘલડીનું ફુમતું છું હું, ગુજરાત!
સમગ્ર પૃથ્વીના પટ પર માત્ર એક જ એવું હું રાજય છું, જેણે બે રાષ્ટ્રોના રાષ્ટ્રપિતાઓ સજર્યા છે. મારા કાઠિયાવાડના પોરબંદરમાંથી ભારતના મોહનદાસ કરમચંદ ગાંધી અને મોટી પાનેલીમાંથી મોહમ્મદઅલી જીન્નાહ! મારામાં જગતના ઇતિહાસને પડખું ફેરવીને પલટાવી દેવાની તાકાત છે, અને તાનસેનના દિલ્હીમાં ઉઠેલા દાહને વડનગરમાં શમાવી દેવાની અમીરાત છે.
મારામાં ધરતીની છાતી ચીરીને નકશો કંડારનારા ઇન્દુલાલ યાજ્ઞિકો વસે છે, અને નકશાઓનો એકઝાટકે આકાર બદલાવી દેનાર સરદાર પટેલ પણ શ્વસે છે. ફિલ્ડ માર્શલ જનરલ સામ માણેકશાની જીભ પર મારી ભાષા હતી, અને ભારતભરમાં ક્રિકેટનો પાયો નાખનાર જામ રણજી મારી ગોદનું ફરજંદ હતો. મારા સંતાનો વિના ભારતના ફિલ્મ ટીવી યુગનું અસ્તિત્વ નથી. મહેબુબખાનથી મનમોહન દેસાઇ, આયેશા ટાકિયાથી હિમેશ રેશમિયા સુધી ગુજરાતની અહાલેક વાગે છે.
ભારતની છાતી પર પેદા થનારાઓને મારા ખોળામાં માથું મૂકીને દેહત્યાગ કરવો ગમે છે. કાલિંદીની પાણીદાર લટો સાથે અઠખેલિયા કરતાં ભારતવર્ષના યુગપુરૂષ ગોમતીના કિનારે છબછબિયાં કરવા અહીં આવીને વસ્યા. હા, કુરૂક્ષેત્રની વચ્ચે ગીતા સંભળાવનાર યોગેશ્વર અને શરદપૂનમની રાતલડીએ ગોપીઓને નચાવનાર મુરલીધરનું હું ઘર છું. હું હસ્તિનાપુરના સિંહાસનને ઘુ્રજાવનાર સુદર્શનચક્ર છું, અને દ્વારકાધીશના સુવર્ણકળશ પર ફરફરતી બાવન ગજની ધજાનો ઠસ્સો છું. ભારતની સૌથી લાંબી પદયાત્રા કરીને હિમાલયના ઉત્તુંગ ગિરિશિખરોમાં ટટ્ટાર ઉભા રહી, રામેશ્વરમના દરિયા કિનારે ચરણ પખાળી, નીલકંઠવર્ણી સ્વામી સહજાનંદ પણ મારા હૈયે આવીને વસ્યા, મારા થઇને વિકસ્યા.
હું આખા એશિયામાં સંભળાતી ગીરના સિંહની ખુમારીભરી ડણક છું અને એવા ડાલામથ્થા સાવજની કેશવાળીમાં આંગળીઓ ફેરવનાર આપા દાના જેવા સંતોના ભજનોની ચાનક છું. હું પરબવાવડીના ફડહ રોટલાની બાજરી છું અને જલારામ વીરપુરની બુંદીનું બેસન છું. મારી વીજળીના ચમકારે ગંગાસતીએ મોતીડાં પરોવ્યા છે અને મારી બળબળતી રેતી પર શ્વાનસંગાથે પાણી લઇ દાદા મેકરણ ધુમ્યા છે. મધરાતે એકતારા પર ગુંજતા દાસી જીવણના ભજનમાં હું છું અને ભવસાગર હાલકડોલક થતી જેસલ જાડેજાની નાવડી તારવી જનાર સતી તોરલના કીર્તનમાં હું છું. મોરારિબાપુના કંઠે ગવાતી ચોપાઇ છું, અને રમેશભાઇ ઓઝાના કંઠે ગવાતા શ્રીનાથજી પણ! જમિયલશાહ દાતાર અને ગેબનશાહ પીરોની અઝાન પર ઝૂકતું મસ્તક પણ હું છું.
વ્હાલા, હું ગુજરાત છું.
મારી છાતી પર પ્રિયદર્શી અશોકના શિલાલેખ છે. પાવાગઢની ગોદમાં પડેલું યુનેસ્કોની વર્લ્ડ હેરિટેજ સાઇટનું ચાંપાનેર છે. મારા કાળજડે ધમધમતું લોથલ જેવું બંદર છે, અને સંસ્કૃતિના ટીંબા નીચે અડીખમ ઉભેલું ધોળાવીરાનું નગર છે. મેં રાજા નૌસોરસ જેવા ડાયનાસોરના ઈંડાઓ સાચવ્યા છે, અને ગામેગામ ફિલ્મી શૂટિંગ થાય એવા રજવાડી મહેલો ખીલવ્યા છે. મારી ગુફાઓમાં બુદ્ધના ઓમ મણિપદ્મે હૂમનો ધીરગંભીર નાદ ગુંજે છે. મારી શેરીઓમાં નવકાર મંત્રની વૈશ્વિક પ્રાર્થનાનો સાદ ગાજે છે. મારી બર્થ સર્ટિફિકેટમાં રાજકીય ઊંમર ૫૦ની હશે, પણ મારી ઊંમર કેટલી છે એ મને ખુદને ખબર નથી.
મેં અણહિલવાડના વનરાજ ચાવડાને સિંહોની વચ્ચે ઉછરતો જોયો છે, મેં મૂળરાજ સોલંકીની તલવાર અને આશા ભીલના તીરકમાન જોયા છે. મને સિદ્ધરાજ જયસિંહે કાઢેલી મારી ભાષાના વ્યાકરણગ્રંથ ‘સિદ્ધહૈમશબ્દાનુ શાસન’ની શોભાયાત્રા માટેની હાથીની એ ભવ્ય અંબાડી અને જસમા ઓડણની ચીસ પણ ફાંસ બનીને ભોંકાઇ છે, મારા દિલમાં. અહમદશાહના ઘોડાની ટાપ પણ મેં જીરવી છે અને મોહમ્મદ બેગડાની મૂછના વાંકડા વળ પણ મેં નીરખ્યા છે.
હું ઉચ્છંગરાય ઢેબરની ગાંધીટોપીમાં બેસીને હીંચકતું બાળક હતું, અને જીવરાજ મહેતાના ખાદીના ઝભ્ભાના સળમાં ય હું લપાતું હતું. માધવસિંહ સોલંકીના સાહિત્યપ્રેમી ચશ્માની ફ્રેમ પર હું પગ લંબાવી બેઠું છું અને ચીમનભાઇ પટેલના ચળકતાં લલાટમાં મેં મારૂં પ્રતિબિંબ શોઘ્યું છે. કેશુભાઇની ફાફડા- મરચાં સાથેની ચાની અડાળીના મેં ધુંટ પીધા છે અને શંકરસિંહ બાપુની ટનાટન વાતોને બડી મુગ્ધતાથી સાંભળી છે અને હા, મારા આ ગોલ્ડન બર્થ ડે માટે જ જાણે મને નરેન્દ્ર મોદી મળ્યા છે. એમની દાઢી ને ગમ્મતથી ખેંચવી મને ગમે છે- અને એમને લીધે જ મારી આ ધમાકેદાર પાર્ટીના ગેસ્ટલિસ્ટમાં આખી દુનિયા છે. એમણે મને હવામાં ઉછાળીને ગેલની કિલકારીઓ કરાવી છે, અને સતત પહેરવા માટે નવા નવા ‘વા-વા’ આપ્યા છે.
અરે વાહ, હું ગુજરાત છું!
મારા અફાટ લાંબા સાગરકાંઠાને ખેડીને નાનજી મહેતાએ આફ્રિકા સર કર્યું છે, અને એ જ દરિયાના મોજાંની થપાટો ખાઇ ખાઇને ભારતની નંબર વન કંપની બનાવી જનાર ધીરૂભાઇ અંબાણીનો પિંડ ઘડાયો છે. અમેરિકન મેગેઝીનોમાં ચમકતાં અબજપતિ અઝીમ પ્રેમજી, તુલસી તંતી કે ગૌતમ અદાણીનું પણ હું વતન છું... અને મેં જ જતનથી નિરમા, કેડિલા, એલેમ્બિક, ટોરન્ટ, અજંતા, રસના, બાલાજી અને અફકોર્સ ટાટા જેવી બ્રાન્ડસના પારણા હીંચોળ્યા છે. સુરતના હીરાની હું પાસાદાર ચમક છું અને પાટણના પટોળાંની આભલા મઢેલી ઝમક છું. રવિશંકર રાવળ અને કનુ દેસાઈની હું રેખાઓ છું. સપ્તકના તબલાની થાપ અને કુમુદિની-મૃણાલિનીના નૃત્યના ઠેકાઓ હું છું.
હું છું સર ભગવતસિંહજીના ભગવદગોમંડલના ફરફરતા પાનાઓમાં, હું છું સયાજીરાવ ગાયકવાડના પેલેસની દીવાલો પર મલપતાં રાજા રવિવર્માના ચિત્રોમાં! હું પગથિયા ઉતરૂં છું અડાલજની વાવમાં અને પગથિયા ચડું છું અમદાવાદની ગુફાના! લખતરની છત્રી મારા તડકાને ટાઢો કરે છે અને સીદી સૈયદની જાળી એ જ તડકાથી મારી હથેળીમાં જાણે મહેંદીની ભાત મૂકે છે. હઠીસિંગની હવેલીના ટોટલે ખરતું હેરિટેજનું પીછું હું છું અને ધોરડોના સફેદ રણમાં ચૂરચૂર થઈ જતું નમકનું સ્ફટિકમય ચોસલું હું છું.
ઇડરના કોતરો સૂસવાટા મારતો પવન પણ હું છું, અને નલીયામાં ઠરીને પડતું હિમ પણ! નવસારીના દાદાભાઈ નવરોજીની પારસી અગિયારીનો આતશ પણ મારો છે, અને ગોઘૂલિટાણે સોમનાથના શિવાલયમાં ઘંટારવ સાથે થતી આરતીની અગ્નિશિખા પણ મારી છે. મહાલના જંગલોમાં પાણીમાં ઠેકડાં મારતા આદિવાસી બાળકો મારા ધાવણથી ઉછરે છે, અને લાલ લાલ સનેડો ગાઈને ચ્યોં ચ્યોં જતા છોરા-છોરીઓ ય મારા ગાલે બચ્ચી ભરે છે.
ગોંડલના ફાફડા-ભજીયાના ટેસડા મારી જીભમાંથી ઝરે છે અને સુરતની રતાળુની પુરી ખાવાથી પડતો શોષ પણ મારા ગળે પાંગરે છે. હળવદના ચૂરમામાં રેડાતી ઘીની લચપચતી ધાર છું હું, વડોદરાની ભાખરવડી ખાધા પછીનો સીસકાર છું હું. ભાવનગરી ગાંઠિયામાં મરીનો દાણો હું છું, અને રાજકોટના સંચાના આઈસ્ક્રીમ પર મુકાયેલો ચેરીનો બોલ પણ હું જ છું.
જેના મેળામાં રાજુડીનો ને’ડો લાગે છે એ ગુજરાત. જયાં રૂપની પૂનમ પાછળ પાગલ થઇ અફીણી આંખના ગીતો ઘોળાય છે, એ ગુજરાત. ઘોલર મરચાંના લાલ હિંગોળક રંગનું ગુજરાત.
શિવતાંડવમાં પડેલા સતીના હૃદયને ગબ્બર પર સાચવીને બેઠલું ગુજરાત. ફળફળતાં ઢોકળાં જેવું નરમ અને માફાળા ગાડાની ધુંસરી જેવું નક્કર ગુજરાત. હું સિકસર મારતી વખતે યુસુફ પઠાણના કાંડાની ફૂલી ગયેલી નસમાં રક્ત બનીને ધસમસું છું, અને પરેશ રાવલના ચહેરા પર અંકાતા રમતિયાળ સ્મિતમાં ઝગમગું છું. હું હેમુ ગઢવીના કસુંબલ કંઠનો અષાઢીલો ટહુકો છું અને કલ્યાણજીભાઇએ કલેવાયોલીન પર છેડેલી બીનની સર્પિલી તાન છું. કેડિયાની ફાટફાટ થતી કસોને તોડતો માલધારીનો ટપ્પો છું, અને દામોદર કુંડની પાળીએ ગિરનારી પરોઢના સોનેરી ઉજાસમાં કેસર ઘોળતું હું નરસિંહનું પ્રભાતિયું છું. ભારતની વાંકી રે પાઘલડીનું ફુમતું છું હું, ગુજરાત!
સમગ્ર પૃથ્વીના પટ પર માત્ર એક જ એવું હું રાજય છું, જેણે બે રાષ્ટ્રોના રાષ્ટ્રપિતાઓ સજર્યા છે. મારા કાઠિયાવાડના પોરબંદરમાંથી ભારતના મોહનદાસ કરમચંદ ગાંધી અને મોટી પાનેલીમાંથી મોહમ્મદઅલી જીન્નાહ! મારામાં જગતના ઇતિહાસને પડખું ફેરવીને પલટાવી દેવાની તાકાત છે, અને તાનસેનના દિલ્હીમાં ઉઠેલા દાહને વડનગરમાં શમાવી દેવાની અમીરાત છે.
મારામાં ધરતીની છાતી ચીરીને નકશો કંડારનારા ઇન્દુલાલ યાજ્ઞિકો વસે છે, અને નકશાઓનો એકઝાટકે આકાર બદલાવી દેનાર સરદાર પટેલ પણ શ્વસે છે. ફિલ્ડ માર્શલ જનરલ સામ માણેકશાની જીભ પર મારી ભાષા હતી, અને ભારતભરમાં ક્રિકેટનો પાયો નાખનાર જામ રણજી મારી ગોદનું ફરજંદ હતો. મારા સંતાનો વિના ભારતના ફિલ્મ ટીવી યુગનું અસ્તિત્વ નથી. મહેબુબખાનથી મનમોહન દેસાઇ, આયેશા ટાકિયાથી હિમેશ રેશમિયા સુધી ગુજરાતની અહાલેક વાગે છે.
ભારતની છાતી પર પેદા થનારાઓને મારા ખોળામાં માથું મૂકીને દેહત્યાગ કરવો ગમે છે. કાલિંદીની પાણીદાર લટો સાથે અઠખેલિયા કરતાં ભારતવર્ષના યુગપુરૂષ ગોમતીના કિનારે છબછબિયાં કરવા અહીં આવીને વસ્યા. હા, કુરૂક્ષેત્રની વચ્ચે ગીતા સંભળાવનાર યોગેશ્વર અને શરદપૂનમની રાતલડીએ ગોપીઓને નચાવનાર મુરલીધરનું હું ઘર છું. હું હસ્તિનાપુરના સિંહાસનને ઘુ્રજાવનાર સુદર્શનચક્ર છું, અને દ્વારકાધીશના સુવર્ણકળશ પર ફરફરતી બાવન ગજની ધજાનો ઠસ્સો છું. ભારતની સૌથી લાંબી પદયાત્રા કરીને હિમાલયના ઉત્તુંગ ગિરિશિખરોમાં ટટ્ટાર ઉભા રહી, રામેશ્વરમના દરિયા કિનારે ચરણ પખાળી, નીલકંઠવર્ણી સ્વામી સહજાનંદ પણ મારા હૈયે આવીને વસ્યા, મારા થઇને વિકસ્યા.
હું આખા એશિયામાં સંભળાતી ગીરના સિંહની ખુમારીભરી ડણક છું અને એવા ડાલામથ્થા સાવજની કેશવાળીમાં આંગળીઓ ફેરવનાર આપા દાના જેવા સંતોના ભજનોની ચાનક છું. હું પરબવાવડીના ફડહ રોટલાની બાજરી છું અને જલારામ વીરપુરની બુંદીનું બેસન છું. મારી વીજળીના ચમકારે ગંગાસતીએ મોતીડાં પરોવ્યા છે અને મારી બળબળતી રેતી પર શ્વાનસંગાથે પાણી લઇ દાદા મેકરણ ધુમ્યા છે. મધરાતે એકતારા પર ગુંજતા દાસી જીવણના ભજનમાં હું છું અને ભવસાગર હાલકડોલક થતી જેસલ જાડેજાની નાવડી તારવી જનાર સતી તોરલના કીર્તનમાં હું છું. મોરારિબાપુના કંઠે ગવાતી ચોપાઇ છું, અને રમેશભાઇ ઓઝાના કંઠે ગવાતા શ્રીનાથજી પણ! જમિયલશાહ દાતાર અને ગેબનશાહ પીરોની અઝાન પર ઝૂકતું મસ્તક પણ હું છું.
વ્હાલા, હું ગુજરાત છું.
મારી છાતી પર પ્રિયદર્શી અશોકના શિલાલેખ છે. પાવાગઢની ગોદમાં પડેલું યુનેસ્કોની વર્લ્ડ હેરિટેજ સાઇટનું ચાંપાનેર છે. મારા કાળજડે ધમધમતું લોથલ જેવું બંદર છે, અને સંસ્કૃતિના ટીંબા નીચે અડીખમ ઉભેલું ધોળાવીરાનું નગર છે. મેં રાજા નૌસોરસ જેવા ડાયનાસોરના ઈંડાઓ સાચવ્યા છે, અને ગામેગામ ફિલ્મી શૂટિંગ થાય એવા રજવાડી મહેલો ખીલવ્યા છે. મારી ગુફાઓમાં બુદ્ધના ઓમ મણિપદ્મે હૂમનો ધીરગંભીર નાદ ગુંજે છે. મારી શેરીઓમાં નવકાર મંત્રની વૈશ્વિક પ્રાર્થનાનો સાદ ગાજે છે. મારી બર્થ સર્ટિફિકેટમાં રાજકીય ઊંમર ૫૦ની હશે, પણ મારી ઊંમર કેટલી છે એ મને ખુદને ખબર નથી.
મેં અણહિલવાડના વનરાજ ચાવડાને સિંહોની વચ્ચે ઉછરતો જોયો છે, મેં મૂળરાજ સોલંકીની તલવાર અને આશા ભીલના તીરકમાન જોયા છે. મને સિદ્ધરાજ જયસિંહે કાઢેલી મારી ભાષાના વ્યાકરણગ્રંથ ‘સિદ્ધહૈમશબ્દાનુ શાસન’ની શોભાયાત્રા માટેની હાથીની એ ભવ્ય અંબાડી અને જસમા ઓડણની ચીસ પણ ફાંસ બનીને ભોંકાઇ છે, મારા દિલમાં. અહમદશાહના ઘોડાની ટાપ પણ મેં જીરવી છે અને મોહમ્મદ બેગડાની મૂછના વાંકડા વળ પણ મેં નીરખ્યા છે.
હું ઉચ્છંગરાય ઢેબરની ગાંધીટોપીમાં બેસીને હીંચકતું બાળક હતું, અને જીવરાજ મહેતાના ખાદીના ઝભ્ભાના સળમાં ય હું લપાતું હતું. માધવસિંહ સોલંકીના સાહિત્યપ્રેમી ચશ્માની ફ્રેમ પર હું પગ લંબાવી બેઠું છું અને ચીમનભાઇ પટેલના ચળકતાં લલાટમાં મેં મારૂં પ્રતિબિંબ શોઘ્યું છે. કેશુભાઇની ફાફડા- મરચાં સાથેની ચાની અડાળીના મેં ધુંટ પીધા છે અને શંકરસિંહ બાપુની ટનાટન વાતોને બડી મુગ્ધતાથી સાંભળી છે અને હા, મારા આ ગોલ્ડન બર્થ ડે માટે જ જાણે મને નરેન્દ્ર મોદી મળ્યા છે. એમની દાઢી ને ગમ્મતથી ખેંચવી મને ગમે છે- અને એમને લીધે જ મારી આ ધમાકેદાર પાર્ટીના ગેસ્ટલિસ્ટમાં આખી દુનિયા છે. એમણે મને હવામાં ઉછાળીને ગેલની કિલકારીઓ કરાવી છે, અને સતત પહેરવા માટે નવા નવા ‘વા-વા’ આપ્યા છે.
અરે વાહ, હું ગુજરાત છું!
મારા અફાટ લાંબા સાગરકાંઠાને ખેડીને નાનજી મહેતાએ આફ્રિકા સર કર્યું છે, અને એ જ દરિયાના મોજાંની થપાટો ખાઇ ખાઇને ભારતની નંબર વન કંપની બનાવી જનાર ધીરૂભાઇ અંબાણીનો પિંડ ઘડાયો છે. અમેરિકન મેગેઝીનોમાં ચમકતાં અબજપતિ અઝીમ પ્રેમજી, તુલસી તંતી કે ગૌતમ અદાણીનું પણ હું વતન છું... અને મેં જ જતનથી નિરમા, કેડિલા, એલેમ્બિક, ટોરન્ટ, અજંતા, રસના, બાલાજી અને અફકોર્સ ટાટા જેવી બ્રાન્ડસના પારણા હીંચોળ્યા છે. સુરતના હીરાની હું પાસાદાર ચમક છું અને પાટણના પટોળાંની આભલા મઢેલી ઝમક છું. રવિશંકર રાવળ અને કનુ દેસાઈની હું રેખાઓ છું. સપ્તકના તબલાની થાપ અને કુમુદિની-મૃણાલિનીના નૃત્યના ઠેકાઓ હું છું.
હું છું સર ભગવતસિંહજીના ભગવદગોમંડલના ફરફરતા પાનાઓમાં, હું છું સયાજીરાવ ગાયકવાડના પેલેસની દીવાલો પર મલપતાં રાજા રવિવર્માના ચિત્રોમાં! હું પગથિયા ઉતરૂં છું અડાલજની વાવમાં અને પગથિયા ચડું છું અમદાવાદની ગુફાના! લખતરની છત્રી મારા તડકાને ટાઢો કરે છે અને સીદી સૈયદની જાળી એ જ તડકાથી મારી હથેળીમાં જાણે મહેંદીની ભાત મૂકે છે. હઠીસિંગની હવેલીના ટોટલે ખરતું હેરિટેજનું પીછું હું છું અને ધોરડોના સફેદ રણમાં ચૂરચૂર થઈ જતું નમકનું સ્ફટિકમય ચોસલું હું છું.
ઇડરના કોતરો સૂસવાટા મારતો પવન પણ હું છું, અને નલીયામાં ઠરીને પડતું હિમ પણ! નવસારીના દાદાભાઈ નવરોજીની પારસી અગિયારીનો આતશ પણ મારો છે, અને ગોઘૂલિટાણે સોમનાથના શિવાલયમાં ઘંટારવ સાથે થતી આરતીની અગ્નિશિખા પણ મારી છે. મહાલના જંગલોમાં પાણીમાં ઠેકડાં મારતા આદિવાસી બાળકો મારા ધાવણથી ઉછરે છે, અને લાલ લાલ સનેડો ગાઈને ચ્યોં ચ્યોં જતા છોરા-છોરીઓ ય મારા ગાલે બચ્ચી ભરે છે.
ગોંડલના ફાફડા-ભજીયાના ટેસડા મારી જીભમાંથી ઝરે છે અને સુરતની રતાળુની પુરી ખાવાથી પડતો શોષ પણ મારા ગળે પાંગરે છે. હળવદના ચૂરમામાં રેડાતી ઘીની લચપચતી ધાર છું હું, વડોદરાની ભાખરવડી ખાધા પછીનો સીસકાર છું હું. ભાવનગરી ગાંઠિયામાં મરીનો દાણો હું છું, અને રાજકોટના સંચાના આઈસ્ક્રીમ પર મુકાયેલો ચેરીનો બોલ પણ હું જ છું.
Thursday, August 12, 2010
Riveting talks by remarkable people..
TED is a small nonprofit devoted to Ideas Worth Spreading. It started out (in 1984) as a conference bringing together people from three worlds: Technology, Entertainment, Design. Since then its scope has become ever broader.
TED believes passionately in the power of ideas to change attitudes, lives and ultimately, the world. So they're building here a clearinghouse that offers free knowledge and inspiration from the world's most inspired thinkers, and also a community of curious souls to engage with ideas and each other. This site, launched April 2007, is an ever-evolving work in progress. Enjoy!
http://www.ted.com/
TED believes passionately in the power of ideas to change attitudes, lives and ultimately, the world. So they're building here a clearinghouse that offers free knowledge and inspiration from the world's most inspired thinkers, and also a community of curious souls to engage with ideas and each other. This site, launched April 2007, is an ever-evolving work in progress. Enjoy!
http://www.ted.com/
The Window Through Which We Look
A young couple moved into a new neighbourhood
The next morning while they were eating breakfast,
The young woman saw her neighbour hanging the wash outside.
'That laundry is not very clean,' she said.'She doesn't know how to wash correctly.
Perhaps she needs better laundry soap.'
Her husband looked on, but remained silent.
Every time her neighbour would hang her wash to dry,
The young woman would make the same comments.
About one month later, the woman was surprised to see a nice clean wash on the line and said to her husband:
'Look, she has learned how to wash correctly.
About one month later, the woman was surprised to see a nice clean wash on the line and said to her husband:
'Look, she has learned how to wash correctly.
I wonder who taught her this.'
The husband said, 'I got up early this morning and Cleaned our windows.'
And so it is with life.
The husband said, 'I got up early this morning and Cleaned our windows.'
And so it is with life.
What we see when watching others depends on the window through which we look...
Wednesday, August 11, 2010
ક્યાંથી હોય?
વસ્ત્રો થઇ ગયાં ટૂંકા, લાજ ક્યાંથી હોય?
અનાજ થઇ ગયાં હાઇબ્રીડ, સ્વાદ ક્યાંથી હોય ?
નેતા થયાં ખુરશીના, દેશદાઝ ક્યાં થી હોય ?
ફુલો થયાં પ્લાસ્ટીક્ના, સુગંધ ક્યાં થી હોય ?
ચહેરા થયાં મેક-અપ ના, રૂપ ક્યાં થી હોય ?
શિક્ષકો થયાં ટ્યુશનીયા, વિદ્યા ક્યાંથી હોય ?
ભોજન થયાં ડાલડા ના, તાકાત ક્યાંથી હોય ?
માણસ થઇ ગયો પૈસાનો, દયા ક્યાંથી હોય ?
ભક્તો થયા સ્વાર્થના, ભગવાન ક્યાંથી હોય ?
અનાજ થઇ ગયાં હાઇબ્રીડ, સ્વાદ ક્યાંથી હોય ?
નેતા થયાં ખુરશીના, દેશદાઝ ક્યાં થી હોય ?
ફુલો થયાં પ્લાસ્ટીક્ના, સુગંધ ક્યાં થી હોય ?
ચહેરા થયાં મેક-અપ ના, રૂપ ક્યાં થી હોય ?
શિક્ષકો થયાં ટ્યુશનીયા, વિદ્યા ક્યાંથી હોય ?
ભોજન થયાં ડાલડા ના, તાકાત ક્યાંથી હોય ?
માણસ થઇ ગયો પૈસાનો, દયા ક્યાંથી હોય ?
ભક્તો થયા સ્વાર્થના, ભગવાન ક્યાંથી હોય ?
Subscribe to:
Posts (Atom)